لبخندی که خیلی به دلم نشست

12سالم بود ,دوم راهنمایی میخوندم

یه همکلاسی داشتم طفلی پدر و مادرش هر دوتایی مریض بودن

نه مادر قدرت انجام کار خونه داشت نه باباش میتونست بره سرکار واسه همین مسئولیت کارای خونه و

بچه داری و پول درآوردن افتاده بود گردن همکلاسیم البته برادرش هم بیرون کار می کرد

همکلاسیم روزا کارای خونه رو انجام میداد و به پدر و مادرش رسیدگی میکرد و شبا تا صبح فرش میبافت تا

خرج زندگیشونو دربیارن

ردیف آخر کلاس میشست و همیشه سر کلاس خوابش میبرد

خیلی هم دختر آروم و مودبی بود

چن سالی هم از ما بزرگتر بود

راستش این قضایارو کسی نمیدونست من خودمم نمیدونستم

یه روزی ما امتحان املا داشتیم , همه برگه هامونو آماده کرده بودیم که معلممون بیاد و امتحان بگیره

یهو دیدم این دختره داره گریه میکنه سریع رفتم پیشش و متوجه شدم برگه نیاورده

منم زود رفتم و کلاسورومو باز کردم و یه برگه بهش دادم

وای که چقد خوشحال شده بود هیچوقت خنده اش یادم نمیره

بعداها خبردار شدم از شرایط زندگیش و مشکلاتش

باورم نمیشد که با همچین کار کوچیکی تونستم اون همه خوشحالش کنم

خدا کنه به جایی رسیده باشه که اون لبخند از صورتش کم نشه 

خاطره از یه دوست