"بسم رب المهدی"
"دل ها همه ابری بود جایی باران زد"
سلام شهیدان....سلام عزیز کردگان خدا...
ما را به سرزمینی بردید که بوی بهشت از آن می آمد...
آری نمی دانیم دعوت شدگانیم یا ادامه دهندگان....
یادش به خیر چمدان به دست؛دست خالی!قدم بر خاک های دوکوهه گذاشتیم،چه سخت بود تحملش بدون لمس حضور شما....!
چه طور می توانستیم قدم بر سرزمینی بگذاریم که قدمگاه مادرمان هست؟از شما می پرسیم:شهداء چگونه می توانستیم آن جا دم از دم برداریم،در حالی که جای جهان آرایمان خالی بود....؟؟حاج حسن خرازی همین جا بود که، گوشه ای از پاداش وصالش را گرفت...علمدارمان شد...،یا چشمان خسته ی حاج همتمان یادت است... این جا بود که شاهرخمان مدال حر شدن را بر گردن آویخت....یا مدقی که آخرین قربانی اش را هم داد و همره این قافله شد... چه بود و چه بر دل ها کرد که حاج یونس زنگی آبادی اش به این نیز قانع نگشت و از محبوب خواست تا او را حسین وار و ابولفضل واربرای خود بچیند....عباس کریمیمان هم بر سر این سفره با کرامت نشست .
آری این سرزمین است که صبر ایوب، بلندی را می طلبد و چه عبدالحمیدها و کلاهدوزها را در خیل خود برد....به راستی که ما نیز جز زیبایی....!!!هنوز دل هایمان،در سه راه شهادتش جا مانده است،شاید حالا بفهمیم معنی "الهی هیچ مسافری از رفیقاش ..."
و ما ای رفیقان،بازگشتیم.اما تنها به قوت سخن شهید کاظمیمان:خدایا شهادت را از تو زمانی می خواهم که هیچ کجا از آن خبری نباشد،واین چنین کمر برگشت بستیم و قوت قلبی برایمان شد که هنوز در باغ شهادت باز باز است....اکنون احساس سنگینی می کنیم،آری سنگینی بار تکلیف،مددی می خواهیم برایش،کنارشهداء می رویم تا نردبانمان شوند.میثاق می بندیم وخودتان راضامن برای ادامه ی طریق، در جبهه ی دانش گاه می دانیم،و اکنون در پیشگاه ولی عصر شما را شاهدان آن سرزمین و این جبهه می دانیم.
پشت به پشت هم رهپوی وصال می شویم:تا دیگر عاشورایمان را به بهار برسانیم.پس چشمان هزاران شهید بر اعمال ما دوخته است.
می دانیم در این رفتن ها و آمدن ها قرا است اتفاقاتی بیفتد و کوله بارها را هر چه محکم تر بست.آری در این وادی کلاس اول، درس اول،حرف اول:اخلاص است،با اخلاص است که مخلصانه با شهداء زندگی می کنیم، باید قلبا احساس کنیم شهداء کمک می کنند ودوستیمان،اخلاقمان،راه رفتنمان، برخوردمان،رفاقتمان هم چون شهداء شود.